Onlangs kregen we het droevige bericht over het overlijden van een van onze bestuursleden die mee aan de wieg heeft gestaan bij de oprichting van de Stichting.

Mevrouw Martens, voor ons Fiet, is op een gezegende leeftijd van ons heengegaan. Tot het laatst bleef en was ze betrokken bij het wel en wee van de stichting. Ze stelde het op prijs om regelmatig informatie te ontvangen over het wel en wee van Jonathan. Zo had ze telefonisch contact met onder andere onze voorzitter Anneke Schoonbrood. Het meest betrokken was Hanneke Aalders die haar ook nog thuis opzocht.

In onze Nieuwsbrief kunt u meer lezen over mevrouw Fiet en haar inzet, betrokkenheid met het werk van ons in Zambia. Hanneke Aalders heeft een persoonlijk memoriam geschreven.

De voorzitter heeft namens de donateurs en het Stichtingsbestuur de condoleances overgebracht naar de familie. Wij wensen de familie sterkte met dit verlies.

Beleidsplan 2021

Beleidsplan 2020

Beleidsplan 2019

Beleidsplan 2018

Beleidsplan 2017

Een tussentijds bericht over ons project in de Copperbelt. We kunnen op dit moment niet echt inhoudelijke informatie geven over de stand van zaken en de ontwikkelingen door de allesoverheersende pandemie. Er is wel contact met de projectleider aldaar en gelukkig kan er gemeld worden dat het project niet erg te leiden heeft door of van het virus. Wel is het natuurlijk zo, net zo als hier in Nederland ook, alles overheerst wordt door besmettingen en het voorkomen hiervan. Mede door het dunbevolkte gebied ontvangen wij geen schokkende berichten maar dat neemt nit weg dat er wel zeker personen besmet zijn en worden. Ook binnen de congregatie is dit het geval.

Met de projectleider vindt overleg plaats over de wijze waarop wij ondersteuning kunnen bieden naast de extra financiële middelen die we al hebben overgemaakt. De zusters doen alles om het project dat wij steunen goed te laten verlopen. Het aantal besmettingen bemoeilijkt heet wel enigszins maar men is dankbaar dat ze hierdoor extra maatregelen hebben kunnen treffen ter preventie.

Zorgelijk is de corruptie en het mismanagement waarbij het ontslag van de minister van Volksgezondheid in deze moeilijke periode nog eens extra drukt.

We blijven de informatie die we krijgen met jullie delen en hopen dat we snel positieve berichten kunnen geven. Hartelijk dank voor de extra steun en financiën die we hebben mogen ontvangen en uiteraard worden ze goed besteed. Hierover hopen wij u in onze Nieuwsbrief meer te kunnen vertellen.

Vanaf 2020 publiceren we ook de Nieuwsbrieven van het Platform Zambia. Deze zijn te vinden in het menu ‘Links’ onder de link naar de website van het Platform.

Wij menen hieraan goed te doen zodat de ontwikkelingen van de deelnemende projecten in dit land en de situatie in Zambia zelf goed te volgen zijn.

Samenvatting verslag periode januari – juni 2019 door Zr. Susan Katwishi

Een project als dit kan alleen maar mogelijk gemaakt worden door middel van significante en onbaatzuchtige bijdrages van mensen, die voortdurend steun en belangstelling hebben voor de kwetsbare mensen in onze gemeenschap .Daarom ben ik Stichting Jonathan dankbaar voor de voortdurende steun en belangstelling aan het epilepsie project.

Graag wil ik alle alle medewerkers en vrijwilligers bedanken, voor hun inzet en hun professionele houding). Hun inspanningen en onbaatzuchtige houding naar onze cliënten toe maken een succes van dit project.

Tot slot, dank ik de Heer oprecht voor zijn compromisloze liefde die Hij ons geeft.

Een bericht voor Stichting Jonathan

Ik wil mijn oprechte dank uitspreken voor de steun die stichting Jonathan nu al weer voor de tweede keer bied. Het doel van 2016- 2018 was om 100 cliënten met epilepsie een goede gezinssituatie te bieden binnen onze gemeenschap. Wij hebben veel moeite gedaan om dit doel te bereiken.

Voor 2018-2020 hebben wij drie doelen

• Het bewustzijn van epilepsie in de gemeenschap te vergroten. Dit doen we door voorlichting op scholen te geven over epilepsie. We hopen zo een mentaliteitsverandering te bewerkstelligen, waar door de jongeren positiever gaan kijken naar mensen met epilepsie en/ of een verstandelijke beperking, hopelijk kunnen hierdoor stigma”s worden doorbroken

• Het creëren van een stigma vrije gemeenschap.

• Dat de cliënten en hun familie zelfvoorzienend kunnen zijn.

Om hun basisbehoeften te vergroten is er door de vrijwilligers een onderzoek gedaan onder de cliënten, om te kijken waar de grootste behoeftes lagen. Zo hebben we besloten om dekens te kopen, waarmee we hopen dat er gedurende de winterperiode minder ongelukken met open houtvuur gebeuren. De cliënten waren heel blij met de dekens toen deze werden uitgereikt.

De financiële middelen ($ 13.735,00) die door stichting Jonathan beschikbaar zijn gesteld zullen volgens de bepalingen van het strategisch plan gebruikt worden. Het is dan ook gelukt tijdens de verslag periode een aantal activiteiten te implementeren met de financiële middelen die voor ons beschikbaar waren.

Conclusie

Ongeacht het feit dat slechts een paar activiteiten werden uit gevoerd, was de verslagperiode vol spannende gebeurtenissen, en ik ben iedereen die deel uitmaakte van deze gebeurtenissen, zeer dankbaar.

Efeziers 3 : 20-21
Aan hem die door de kracht die in ons werkt, bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij vragen of denken, aan hem komt de eer toe, in de Kerk en in Jezus Christus, tot in alle generaties, tot in alle generaties, tot in alle eeuwigheid, Amen.

We ontvingen via onze facebookpagina enkele foto’s van het epilepsieproject. Ondanks de matige kwaliteit willen we ze hier toch publiceren.

During our Senstisation on Epilepsy to Children in Schools. Ipafu -Zambia

• 

• 

• 

• 

In het memoriam van Nel Coumans, laatste Nieuwsbrief, heeft de redactie voor de leesbaarheid van het gehele artikel aanpassingen aangebracht in de tekst van nicht Mariet. Zij is hiervan niet persoonlijk door ons op de hoogte gebracht. We hadden hiervoor toestemming van onze contactpersoon. Mariet hecht waarde aan de oorspronkelijke tekst zoals zij die uitgesproken heeft. Onderstaand kunt u deze lezen.

Meteen daags na jullie verhuizing begon jij met jouw nieuwe baan. Directeur van de levensschool voor meisjes in Roermond . Daar gaf jij ook les en ging met de jonge meiden mee op kamp. Ze konden hun eigen verhaal bij jou kwijt.

Jouw volgende baan was directeur van Stichting Welzijnszorg in Heerlen, de Ruijs. Onder jouw leiding kwamen er kinderdagverblijven, dagcentra en gezinsvervangende tehuizen voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. Jij voelde je zeer betrokken bij deze doelgroep en bij jouw werknemers. Op jouw 90e verjaardag kreeg jij van een van hen nog post waarin jouw zorgvuldigheid naar hen werd benoemd.

Een groot aantal contacten van toen zijn gedurende jouw hele leven gebleven .

Naast jouw werk studeerde jij Sociale pedagogiek M.O A en B en was heel actief binnen het COV met : beleid, mee organiseren van themaweekenden, cursussen,uitzending van mensen naar ontwikkelingslanden, bezoeken van projecten in Tanzania,Bhutan, Kameroen , Namibie, Botswana en Zambia.

Jij was een vrouw in de wereld en een vrouw van de wereld.

Door jou heb ik de ontwikkelingsproblematiek en hun landen beter leren kennen. In het C.O.V. heb ik talloze mensen ontmoet en hun verhalen gehoord , heel vaak mocht ik daar mee genieten van de enorm gezellige feesten .

Tijdens onze vakantie in Zambia vroeg de bisschop of jij onderzoek wilde doen naar de situatie van kinderen met lichamelijke en verstandelijke beperkingen. Jij leerde Engels, ging 3 jaar later met vervroegd pensioen en vertrok op jouw 64e naar Zambia. Jouw jarenlang gekoesterde wens om te werken in een ontwikkelingsland ging alsnog in vervulling. Voor het eerst in jouw leven had jij een eigen huis,bewaakt door een nachtwacht. Piet,Anneke en de kinderen woonden dicht bij. Al snel stond jij daar bekend als de witte dokter voor de mensen zonder verstand. Hier moest jij vreselijk om lachen . Jij wist maar al te goed dat deze mensen, zij het in beperktere mate, wel degelijk verstand hebben. Met een locale bewoner bezocht jij de mensen in hun hutten. Ook reed jij daar alleen rond, vaak tot diep in de duisternis. Soms waren dit heel spannende ritten.

Tijdens jouw verblijf in Zambia werd Stichting Jonathan opgericht waarvan jij na terugkeer voorzitter werd. Ook jouw activiteiten voor het COV en het kantoorwerk pakte jij weer op.

Jij had en hield veel contact met bewoners en oud bewoners van het COV.

Je bleef begaan met mensen die hulp nodig hadden .

Je was dol op kinderen.

Voor al jouw inzet voor ontwikkelingswerk kreeg jij een onderscheiding: lid in de Orde van Oranje Nassau.

in 2004 verhuisden jij , Diny, Mia, Ine ,Toos en Maurice naar het Aldegonda plantsoen. Afscheid van jullie grote huis en tuin in Cadier. Op jouw 80e kreeg jij in Nederland jouw eerste eigen voordeur en jouw eigen keuken. Aanvankelijk aten jullie nog vaak samen, vaste tijden van gezamenlijk koffiedrinken bleven. Wekelijks werd er gekaart. Jij genoot van de bloemen op jouw balkon, volgde de politiek, las vele boeken ,wandelde en toerde heel graag door het Limburgse land.

Jij genoot van bezoek dat altijd welkom was. “Je kunt ook blijven slapen”, zei je vaak. Talloze kopjes koffie heb jij ingeschonken evenals ontelbare koekjes en vlaai uit gedeeld. Een wijntje hoorde er ook vaak bij.

Bang om ooit dement te worden repeteerde jij onder andere de namen van familie en vrienden,volgde in gedachten routes door het Limburgse land en je schreef veel op.

Na jouw 87e ging het steeds minder goed met jou. Buurtzorg werd ingeschakeld. Jij hebt hen en jouw bezoek zoveel verhalen verteld over vroeger. Over jouw ouderlijk huis, jouw moeder, tante Fien, het klooster. Velen van de hier aanwezigen kunnen deze verhalen bijna zelf vertellen .

Jij raakte verknocht aan triominos. Wat hebben wij twee en vele anderen daarvan genoten. Jij speelde dit spel ook vaak alleen met een denkbeeldige tegenstander. Het verzette jouw gedachten.

Jouw geheugen werd steeds korter, jouw leven steeds kleiner en toch.

Toch deed jij ons nog versteld staan. 4,5 Jaar geleden trad jij tijdens het 25 jarige bestaansfeest van Stichting Jonathan naar voren en hield een prachtige speech. Indrukwekkend en heel ontroerend.

Jouw angsten werden te groot. Onvermijdelijk kwam 1,5 jaar geleden de opname in een verpleeghuis.

Jouw laatste jaren waren heel zwaar,toch kwamen jouw humor en jouw spitsvondigheid nog naar voren.

Als jij bezoek kreeg dan zei je altijd: “wat fijn det ze gekomen bis”.

Afgelopen dinsdag om 10 voor 12 ben jij , toch nog wat onverwachts, van ons heen gegaan.

Jij blies, precies op het moment dat pastoor Mattie een kruisje gaf op jouw voorhoofd , heel rustig jouw laatste adem uit.

Nel wij wensen jou toe dat jij in het Licht bent opgenomen.

Mariet Raedts

.

In de afscheidsdienst van Nel Coumans liet Anneke Schoonbrood Nel nog eenmaal aan het woord. In de Nieuwsbrief over het afscheid van Nel heeft de letterduivel toegeslagen en is dit helaas niet gepubliceerd. Deze omissie hopen we zo weggewerkt te hebben.

Uit de bijdrage van Nel Coumans aan het jubileumboekje van Stichting Jonathan verschenen in 2014:

1985

In 1985 woon ik in het Centrum Ontmoeting der Volkeren (COV) en ga ik tijdens mijn vakantie naar Zambia om Anneke Veen en Piet Reijer op te zoeken. Anneke en Piet woonden bij mij in het COV, totdat ze als ontwikkelingswerkers werden uitgezonden naar Zambia, waar Piet eerst als tropenarts werkte en later als aids-coördinator. In Ibenga zag ik plotseling enkele kinderen met het syndroom van Down. Anneke en Piet vertellen me dat een aantal van deze kinderen wordt opgevangen door de zusters Franciscanessen. Vanwege mijn baan als directeur van Stichting Welzijnszorg voor verstandelijk gehandicapten in Oostelijk Zuid-Limburg wil ik hier meer van weten. Ik ga de zusters bezoeken en Piet regelt voor mij een afspraak bij bisschop Dennis de Jong. De bisschop, die zowel Zambiaanse als Nederlandse roots heeft (vandaar die Nederlandse naam), toont zich zeer begaan met het lot van mensen met een beperking en wil de situatie van deze kwetsbare groep verbeteren. Hij nodigt mij uit om in Zambia samen met Piet onderzoek te doen naar de situatie van kinderen met lichamelijke en verstandelijke beperkingen in een van de armste wijken van Ndola. Maar ik moet na mijn vakantie weer gewoon terug naar Nederland, naar mijn werk. Daar moet ik eens hard over nadenken.

1988

Drie jaar later kan in vervroegd met pensioen. Ik neem afscheid van mijn geliefde werkkring met veel lieve collega’s en zit opnieuw in het vliegtuig naar Zambia. Voortvarend start ik mijn onderzoek. Samen met Piet doe ik heel wat veldonderzoek. In iedere parochie vraag ik of ik mag vertellen over mijn onderzoek. En al gauw sta ik bekend als de ‘witte dokter voor de mensen zonder verstand’. De onderzoeksresultaten zijn zo eenduidig, dat de bisschop aan mij en het COV vraagt om een kleinschalig project op te zetten , voor kinderen met een verstandelijke beperking. Volgens mij moet dat een project worden dat dicht bij de bevolking staat; ondersteuning in en door de gemeenschap is de beste aanpak. Dit wordt de start van het Community Based Rehalibitation Project (CBR-project)